En toen ging het licht uit: ademnood, hartkloppingen en ronduit uitgeput

Niets makkelijker dan door te gaan. Dóór. Te. Gaan. Totdat het lichaam aan de noodrem trekt.

Nee ik ben niet ziek, ik ben uitgeput. Onwaarschijnlijk uitgeput. Zo uitgeput dat collega’s met wie ik in een zoomcall zat, vanaf het scherm zagen dat het niet goed ging. Zelf zag ik het niet, heus het gaat prima. Na afloop kwamen de app’jes: als je nou ‘ns even écht niets gaat doen?

Dokters orders

Waarom is het zo moeilijk om niets te doen? Een betere vraag is eigenlijk: waarom is het zo makkelijk om jezelf totaal voorbij te lopen? Waarom is het zo makkelijk om alles over te nemen, op alles ‘ja’ te zeggen en sterker nog, zonder ‘ja’ te zeggen klussen al te klaren. Waarom is het zo makkelijk om jezelf op het laatste plan te zetten en zo moeilijk te erkennen dat dat nou precies is wat je doet? Ondanks dat je álles wat je doet leuk vindt?

Maar als je op vrijdagmiddag half 5 toch met spoed de huisarts belt omdat je hartkloppingen hebt, moet je misschien toch ‘ns beter voor jezelf gaan zorgen. En nee, daar hoort niet alleen regelmatiger eten bij, maar vooral mensen uit de weg gaan die slecht voor je zijn. ‘Nee’ zeggen tegen klussen die een ander ook kan doen. Vermijden van een omgeving die slecht is voor je hart. En dat was dan ook precies het advies van de huisarts: ‘Rust nemen. Je lichaam vertelt je dat je over ál je grenzen heen bent gegaan. Gewoon rust nemen.’

Slapen

En dus lag ik het hele weekend op bed - op een wandeling met de buurman naar de ijssalon na. En een koffietje met een andere buurman - dat was de sociale interactie dit weekend. Een festival in Den Haag sloeg ik over (sorry Fleur), een date in Amsterdam ook en ook vandaag sla ik een werkdag over. Ademnood, razende gedachten, teveel hooi op mijn vork én aan het einde van de week een event hosten: het is even te veel. Vooral omdat het event natuurlijk wél vlekkeloos moet verlopen. De hele afgelopen week lag ik rond 16u al op mijn bed, tegen het einde van de week werd dat steeds vroeger totdat ik er zondag alleen maar uitkwam om de airco aan te zetten. O ja, ik heb een airco op de slaapetage - was ik ook vergeten in mijn vermoeidheid.

Er is maar één remedie tegen vermoeidheid: slapen. Een variant erop is op bed liggen, met je ogen dicht. Gewoond bedrust houden, het lichaam knapt er van op, het hart hervindt het ritme. De enige reden om eruit te komen, is omdat Turk de kat naar buiten wil → vier etages lager. Tot vorige week had ik nul moeite met de trappen, maar afgelopen week voelde ik het in elke vezel. Hoe moet dat nou als ik écht oud word? Een voorschot op zorgen maakt het er niet beter op.

‘LEVEN’ staat er met krijt geschreven op de grond. Douze points voor Turk met als gevolg: een blauwe kat. Abootje op de kat dan maar?

Daar gaan ze, als dominostenen

Het zijn vragen die me bezighouden, zeker als lieve mensen om me heen hemelen. De afgelopen twee weken kwamen er twee overlijdens binnen, hard binnen. Ergens halverwege de dertig krijg je bericht dat de eerste baby in je vriendenkring wordt geboren. Vanaf dat moment gaat het hard: er worden alleen. nog. maar. baby’s geboren. Alsof het een pandemie is, na de eerste volgen er ontelbare. Laat me je dit vertellen: met de doden gaat het net zo. Na de eerste, ergens als je veertig bent, gaan ze. Als dominostenen vallen ze om, is er geen weg terug. Theo van Gogh. Tante Tini, oom Philip, tante Ria, Antonia, Niek, Caspar, Elly, tante Gerda, Michael, Sevil en nu Karel. Ik moet het regelen, mijn dood. Nou ja, de papierwinkel eromheen. Naast al het verdriet, is het allemaal zo’n gedoe. Zo intens. Zo confronterend. En vooral uitputtend. Regelen, ik moet het regelen.

Maar niet vandaag, en ook niet morgen.

Eerst nog een rustdag.

En misschien daarna nog wel een.