Meer fat shamen please! Overgewicht is een ziekte

Het mag in deze tijden niet hardop uitgesproken worden maar overgewicht is slecht voor je. Body positivity? Fijn voor je maar mentale en fysieke gezondheid begint bij het vermijden van lichaamsvet.

Nee, ik heb niets met die body positivity shit. Fijn dat je niet depri wordt van je vetrollen, maar ik word het wél. Van m’n eigen vetrollen hé? Die van jou raken me niet. Wat me wél raakt, is het feit dat je niet dik hoeft te zijn. En nee, ik ben geen pleitbezorger van ‘gezond eten en goed bewegen’. Dat zijn basisvoorwaarden maar als je eenmaal zwaarder bent geworden is het de hel om af te vallen. Op gewicht blijven is het volgende probleem. Zeker voor vrouwen vanaf een bepaalde leeftijd. En ja, ik kan het weten want ja, ik heb mijn hele volwassen leven geworsteld met overgewicht.

Team niet-eten

De ene helft van het jaar was ik te zwaar, de andere helft van het jaar was ik aan het afvallen. Ongezond? Ja, absoluut. Op gewicht blijven lukte niet. Ja, ik at verkeerd, ja ik at te weinig, ja ik had een suiker- en vetverslaving en ja: pas sinds drie maanden besef ik hoe ik mijn leven lang geobsedeerd was door eten. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat draaide het maar om één ding: eten vermijden. Want van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, waren de verleidingen overal. Wilskracht had er niets mee te maken, ik kon prima niets eten. Van snoep afblijven. Niet eten. Ik kan gerust zeggen dat ik een hekel heb aan eten, enkel en alleen omdat ik er zwaarder van wordt. Maar als ik begon, kon ik geen maat houden. De dropzak moest leeg, het bord opnieuw opgeschept. Bij de Shell snaaide ik na het tanken altijd snoep mee, de stad ingaan eindigde niet alleen op een terras maar ook met de betere chocola of viezere Starbucks. Ik hou helemaal niet van eten, ik hou van niet-eten. Maar eten is niet alleen verslavend, het is ook een sociale bezigheid. Dus ja, de hele dag was ik bezig met eten en eten vermijden. Afspraken afzeggen omdat ik ‘gisteren al had gegeten’. Dat soort gedachtes. En afvallen? Door niet te eten? Ho maar. Meer dan tien kilo overgewicht heeft 2020-2022 me opgeleverd. En opeens ging het er niet meer af. Gewoon niet, ongeacht hoeveel ik bewoog en hoe weinig ik at.

Huisarts

Sinds drie maanden is alles anders. Alles.

Uiteraard had ik van het wondermiddel Ozempic gehoord, mijn eigen moeder zat aan de Saxenda (via de huisarts, voor eigen rekening). Maar ze werd er misselijk van. Dus dat leek me niets. Totdat ik besloot dat het anders moest want óveral had ik pijn. In mijn voeten, knieën, rug: ouderdom komt met gebreken maar overgewicht is een grote boosdoener, zo niet de grootste. Daar kun je gewoon wat aan doen. Dus op naar de huisarts, die zijn best deed om mij met m’n BMI van 27,8 op buikomvang dan maar aan de Ozempic te krijgen. Want Ozempic krijg je niet zomaar, daar moet je toch echt wel wat voor gedaan hebben (eindeloos lang teveel eten). Ik kwam toch echt wat serieuze centimeters tekort. ‘Ik mag het niet voorschrijven,’ sprak hij ‘En ik snap heus dat je het wilt. Maar er is een protocol en dat terwijl je het in Turkije gewoon kunt halen bij de apotheek.’

Of het een bewuste zet was om mij van die informatie te voorzien, zullen we nooit weten maar uiteraard belde ik met Turkije. Lang verhaal kort: het was niet te krijgen. De medische situatie in Turkije is zo nijpend, dat er vrijwel geen medicijnen te krijgen zijn. Soit. Dan niet. Dan toch maar met de orthomoleculair bioloog aan de slag die het echt allemaal goed bedoelde maar waar ik geen maat mee kon houden. Je moet eten, bij ieder dieet. Tig keer per dag. Hij drukte het op m’n hart. Ik zei ‘oké’ maar het lukt me gewoon niet.

‘Ik heb nu een wondermiddel’

Op mijn verjaardag kwam er een fit girl vriendin langs. Zij is PT en traint mensen, weet alles van poeders, pillen en natuurlijke middelen. ‘Het lukt niet meer, afvallen,’ verzuchtte ik. Dat was niet tegen dovemansoren:

‘Ik heb nu een wondermiddel…’

‘Heb je Ozempic?’ vroeg ik vol ongeloof

‘Beter,’ zei ze.

Tirzapetide

Lang verhaal kort: via het buitenland kan ze de vernieuwde versie, Tirzepatide genaamd, inkopen. Een keer per week een spuitje en er gebeuren wonderen in het lijf kan ik uit eigen beweging vertellen. Het hele concept eten verdwijnt uit je bewustzijn, honger bestaat niet meer en aangezien je niet afvalt zonder te eten moet je jezelf bijna op een timer zetten om wat happen te eten. Veel happen zijn dat niet, want je hongergevoel verdwijnt. En de ruimte die in je hoofd vrijkomt omdat je niet meer aan eten denkt, is amazing. Meer dan tien kilo ben ik inmiddels afgevallen met mijn middel dat ik niet via de huisarts kon krijgen maar via een vriendin wel.

Hoe betrouwbaar is iets wat je niet via het ziekenhuis of een apotheek kunt krijgen maar wél via ‘het circuit’? Tja. Hoe betrouwbaar zijn drugs? Of die fakking qronaprik? Iedereen die begint te emmeren over spuitjes, negeer ik. Twee jaar geleden vrijwillig in de rij gaan staan om een onbekend middel in te laten spuiten dat ‘de ander’ tegen qrona zou ‘beschermen’. Twee jaar later vallen er nog mensen om. Wie de overheid gelooft moet vooral niet aan de varianten van Ozempic.

Tief een end op met je body positivity

En dat terwijl obesitas ongezond is. Duur ook bovendien. Iedereen die te zwaar is, belast de gezondheidszorg; los daarvan is je herstel een stuk minder snel en goed als je overgewicht hebt. Overgewicht heeft niets met body positivity te maken, of met het vermijden van fatshamen. Er moet juist méér gefatshamed worden! Een overheid die het welzijn van de burgers voor ogen heeft, zou juist moeten fat shamen - noem het desnoods waarschuwen voor overgewicht.

Het werkt. Een prikje per week en ik val af. Zonder bijwerkingen en als ik dit mijn hele leven moet gebruiken, so be it. Voor het eerst in mijn leven ben ik niet bang dat ik over twee maanden dikker ben. Voor het eerst in mijn leven weet ik dat overgewicht niet noodzakelijk is. Eindelijk kan ik weer sporten omdat het leuk is. Ben ik niet bang om uit eten te gaan. Kan ik alles wat slecht is, zonder moeite laten staan. En als ik wat ‘slechts’ eet, zijn het een paar happen; zoet is eigenlijk helemaal niet lekker. Het is bizar dat er medicijnen zijn die goed voor je zijn maar die niet te krijgen zijn. Ik weiger me een schuldgevoel aan te laten praten omdat diabetespatienten zonder zouden zitten. Schaarste is een gecreëerd concept, de hele wereld bleek in een mum van tijd te voorzien van een onbewezen qronaprik. Als er al een tekort is van Ozempic en alle varianten erop, is het omdat Nederlandse verzekeraars er niet voor willen betalen. Het spul, zeker Tirzapetide, is gewoon verkrijgbaar - in het buitenland.

Het is goed om zonder overgewicht door het leven te gaan. Alleen dat al is de reden waarom het voor iedereen verkrijgbaar zou moeten zijn, maar het niet is. Onze kortzichtige overheid heeft helemaal geen baat bij gezonde mensen. In een gezond lijf zit immers een gezonde geest. Wie zit daar nou op te wachten?!

Turk de kat boeit het hele fatshamen totaal niet. Hij eet wanneer hij er zin in heeft en als ‘ie dorst heeft, klimt ‘ie op het aanrecht. Waar je ook kunt chillen blijkbaar.

Gisteren kwamen er twee betalende abonnees bij, hoe cool was dat! Dank je wel Elisabeth, dank je wel Jan. So sweet! Zoals ik schreef, hoort er een subscribe button bij substack en heus: superblij met betalende lezers. Ik hou van jullie. Maar regelmaat kan ik je niet beloven. Zie maar.